De, necə çıxacam borcundan sənin
Məni, bu dünyaya bağlayan qadın.
Məni əzizləyən, məni oxşayan
Məni, sağlığımda ağlayan qadın!
Təzədən yaradıb, təzədən quran
Yığıb, toparlayan qırıqlarımı.
Təzədən min ilmə, min naxış vuran
Sırıyan, təzədən sırıqlarımı.
Ömrümü qumaşa, ala bələyən
Alnı açıq, üzü ağ olan qadın.
Öpüb dərdlərimi, dərdi eləyən
Arxamda vüqarlı dağ olan qadın!
Deməyə, yazmağa söz tapammıram
Nə deyim, nə yazım xoşuna gəlsin?!
Doğru seçəmmirəm, düz tapammıram
Nə etdin; razısan, başına gəlsin?!
Dözmüsən, dözürsən, neynək, həyatdı
Nolar bir azca da döz, dirən qadın!
Çox sağ ol, təşəkkür, yerim rahatdı
Məni, ürəyində gəzdirən qadın!
Mən səni sevmədim, elə
Mən səni yaşadım, qadın!
Evdaşım, candaşım, ruhum,
Ekizim, yaşıdım qadın!
Yatdım yuxuda hər gecə
Oyandım, hər səhər səni.
Dalan - dalan, kücə - kücə
Dolandım, bu şəhər səni.
Aldım, verdim nəfəs kimi
Varım oldun, yoxum oldun.
Hər gün İlahi səs kimi,
Sən hər şeydən yaxın oldun.
Su kimi içdim, barındım
Ayağın, əlin, gözünəm.
Kim deyir sənin yarındım,
Mən elə sənin özünəm!
Nə ah çək, nə də ki, eh de
Alnıma yazılıb adın!
Nə karədi, Zöhrab Mehdi
Mən səni öləcəm, qadın!