Söylə, Tanrı, bu boş qalan yollardan,
Gecə vaxtı kimlər keçdi, kim qaldı?
Yarı – yardan hankı əllər ayırdı,
El içində ayrılığı kim saldı?
Min əməklə çiçəklənən yurdumuz,
Bir gecədə nə tez solub – saraldl?
Ellər köçüb, yurdlar oldu viranə,
Bu yerləri sürən, əkən harda bəs?
Xəzan olmuş meşələrin içindən,
Eşidilməz nə bir səda, nə bir səs…
Həyatımız o gül açan hədiqə,
Şərab imiş, – yoxsa Tanrı, boş həvəs?
Şaxta düşdü, duman basdı dağları,
Ailələr matəmlərə büründü.
O yerdən ki, ilıq yellər əsirdi,
Tufan qopub, aclıq, ölüm göründü.
Gözəl qızlar, kiçik, körpə uşaqlar
Qapı – qapı dilənərək süründü…
Söylə, Tanrı, köçüb gedən ellərin,
Bu dünyada bir də üzü güləcək?
Gələcəyə şirin ümid bəsləyən
Könlümüz açacaqmı gül – çiçək?
Viranədə susacaqmı bu bayquş,
Verəcəkmi bahar dünyaya bəzək?