Anam elə qocalıb ki,
Yaddaşında düyün düşüb
Olub keçən.
Qocalıbdır dırnağacan,
Kirpiyəcən.
Anam üçün naz-nemətin
Dadı qaçıb,
Anam elə qocalıb ki,
Yaddaşından adı qaçıb.
Yumru daşla, təsbeh ilə
O əylənir.
Söz düşəndə dağdan-daşdan
Gileylənir.
Yazıq anam elə bilir
Sular daha şırıldamır.
Elə bilir
Göylər daha əvvəlkitək
Guruldamır,
Elə bilir
Tilsimlənib yaylaq yolu,
Dağlar qaçıb uzaqlaşıb,
Elə bilir
Təbiətin ağlı çaşıb.
Yayın günü
Oda verir əllərini.
Deyir: Axı od-ocağın
O əvəlki karı yoxdur,
Ayın, Günün, uldzun da
O mən görən nuru yoxdur.
Anam ki var—kövrək şüşə
Qorxuram ki, yox deyərəm
Bu zəriflik yerə düşə,
Cilik-cilik parçalana,
Sonra qalam yana-yana.
Tək anamın xətri üçün
Üzr istəyib təbiətdən
Üzdə gülüş, ürəkdə qəm
Hər kəlməyə
Başım ilə hə deyirəm.