Bu dövr edən fələk, üzdən gümüş kimi görünən,
Üzümə gözyaşımı simu-zər edibdir həmən.
Üzüylə gözyaşı altun-gümüş olar, əlbət.
O kəs ki, kəc fələyə bağlı olmuş əvvəldən.
Fələk həm oğru və həm hoqqabaz, oyunbazdır,
Çıxar o yüz oyun ilə bir anda mərəkədən.
Vurar o dövrə, əzər dənləri dəyirman tək,
Su, od ümmidi ilə, mənsə düşmüşəm əldən.
Xilas olsam əgər bu ağır dəyirmandan,
Məsih tək edərəm göyləri yəqin məskən.
Sən ey kədər kölgəsi, çirkinüzlü, bədtiynət,
Sədaqətini danan, məclisə xələl gətirən!
Çırağı söndür, edə cilvə qoy gecə gəlini,
Namaza dur ki, xoruz banladı səhər tezdən.
Götür silah kimi “lahövlə”ni qorunmaq üçün,
Təkəbbürün dibinə yoxsa qərq olarsan sən.
Cahanı çulğadı tufan bəlası Nuh kimi,
Gəmini sal dənizə, et iradəni yelkən!
Saqınma odla sudan, xalq üçün hədəf olsan -
Məzəmmətə, qaxıca, yüz bəlaya tuş gəlsən.
Cəfa əlindən ucalmış fələklərə İsa,
Sığındı Qafa o Simurğ zülmü möhnətdən.
Götür uzaq yola, azuqə eylə təqvanı,
Çalış bu yolla həna mənzilinə tez yetəsən.
Qənaət ilə enişdə dayan ki, Cəfər tək
Bu nərdivanla uca bir məqama yüksələsən.
Zəburu sidqlə Davud əgər tilavət edir,
Sənə nə faydası vardır, dilin ki bilməzsən?!
“Necə? Neçün?” arasında qalıbsan, ey qafil!
Qəbula, rəddə cavab istəmə “Neçün? Necə?”dən!
Ayıq iş əhli deyilsənsə, söyləmək olmaz, -
Məqami-xovfü ricanı belə sual edəsən.
“Neçün? Necə?” tələsindən xilas olaq axır, -
Sonuncu şair ilə kirdigar fəzlindən.
Fəzilətin atası, hikmətin ulu günəşi,
Fəzilət əhli alar fəzl Əfzələddindən.
Onunla fəxr eləyər yer üzündə cümlə bəşər,
Qoyar göy əhli başa tac nüzmü nəsrindən!
Zəmanəmizdə Məsihü Kəlim Xaqani -
Ömürdə Xızrdan üstün, həyada Yəhyadən!
Ədəb bir əbcədd olub eşq məktəbində onun,
Ağıl yanında inan qətrədir damlacıqdı dəryadən.
Rəqəmləri onun ağlı olub nizama salan,
Cahanı elmi onun qurtarar düyünlərdən.
Olubdur ağ-qaranın naməsinə çün agah,
Açıb o pərdəni ki, gündüz ayrılır gecədən!
Hünər kitabına nəqş etdi yeddi iqlimi,
Ədəb səhifəsi doqquz səmada səb edilən.
Qəzəb səmumi edər düşmənini xar, həlak,
Vəfa nəsimi sevər dostları dalınca çəkən...
Önündə şeir bahadırları olub təslim,
Sözünə valeh olur bu cahanda hər düşünən.
Nəsihətiylə o pəhrizə səsləyir, əmma –
Şəfa şərabı içirdir o, xəlqə şerindən.
Quru damağına din, ənənə ifadəsinin -
Odur sözüylə lətafət dəvasını yeridən!
O, bidət əhlini, müşrikləri hidayət üçün -
Təbib tək necə məcun yaratdı nəcmindən!
Böyükdür izzəti, çox sadə xanəgahində -
Açıldı süfrəsi islamın, oldu dəvətedən.
Böyük həkimsən, olmuş biliklərinlə sənin -
Fəzilət aləmi abad baği-cənnətdən.