Ana, sən yatdığın qara torpaqda,
Saysız cavan yatır, ixtiyar yatır.
Qapısız, aynasız zülmət otaqda,
Minllərlə sən kimi vəfadar yatır.
Gör nələr yazılıb hər baş daşına,
Canlar həsrət qalıb can sirdaşına
Düşərək hicrana, eşq atəşinə
Min arzu, min dilək, min ilqar yatır.
Görməyib əsirlər, qərinələr də
Cahandan köçənlər qayıda bir də.
Kim bilir bəlkə də yatdığın yerdə,
Dünyanı bəzəyən min memar yatır.
Hər ömür baharın bir xəzan çalmış,
Yaxşılıq, yamanlıq yadigar qalmış.
Elin aşiqi də sükuta dalmış,
Kaman laylasına bəstəkar yatır.
Düşünən beyinlər, zəkalı başlar,
Başacan dünyadan kam almamışlar.
Çırpinan ürəyə axmazmı yaşlar
Kül olmuş sevgilər hər nə var yatır.
Ana, sən yaratdın can səltənətini,
Məxluq yaradanı unudar çətin!
Belədir qanunu bu təbiətin,
Məzlumla yanaşı zülümkar yatır.
Bax, burda qonşudur ölən, öldürən,
Aglayan, agladan; gülən, güldürən.
Süleyman mülkünü bölən, böldürən
Sərkərdələr yatır hökmdar yatır.
Sən mənim həyatım, şanın, şöhrətim,
Ağ saçlı vaxtimda olmuşam yetim!
Sənin məzarında mənəviyyatım,
Eşqim məhəbətim hər nə var yatır.
Ana, səndən ayrı Daşqının inlər,
Onu bir insan, yox quşlar da dinlər.
Hər gün də deyəcək obalar ellər,
Burda şair yatır, sənətkar yatır.